Er gaat geen dag voorbij of ik lees iets over de beloning van Assurantie Tussen Personen. In allerlei media, variërend van het FD tot online nieuwsbrieven wordt deze beroepsgroep van commentaar voorzien. Vrijwel altijd negatief overigens. Verhalen over woekerpolissen en torenhoge provisies.
De politiek heeft geen vertrouwen dat de branche met zelfregulering de problemen kan oplossen. De AFM gooit nog wat olie op het vuur door te verklaren dat ze helemaal van het provisiesysteem af willen. De brancheverenigingen staan daar een beetje meewarig naar te kijken, zich koortsachtig afvragend hoe al die imagoschade voor de beroepsgroep ooit nog gerepareerd kan worden. Het weerwoord is momenteel toegeven dat het allemaal veel beter, veel transparanter en veel betrouwbaarder. En natuurlijk wijzen naar de grote verzekeringsmaatschappijen die het infame provisiesysteem bedacht hebben en in stand houden.
Ik denk dat er voor de professionele tussenpersoon een kans is om zich positief te onderscheiden van de andere tussenpersonen, die stilletjes afwachten tot deze narigheid is overgewaaid. Deze zouden nog wel eens heel lang kunnen wachten… Verstandige tussenpersonen zouden gebruik moeten maken van alle commotie om te laten zien dat zij het anders aanpakken. Waar voor hun geld leveren. Hun kosten en opbrengsten inzichtelijk maken voor hun klant. Duidelijk maken dat hun werk niet stopt bij het verkopen van een polis, maar dan eigenlijk pas begint. En hoe dat precies uitpakt voor een individuele relatie. Zodat je eindelijk die relatie een reden geeft om voor zijn Assurantie Tussen Persoon te kiezen.
Is het zo simpel? Ja en nee. Het vraagt om te beginnen een andere benadering van het administratieve proces, het moet namelijk duidelijk zijn wélke klanten wélke waarde leveren. De automatisering zal moeten worden aangepast en de communicatie naar de relaties geprofessionaliseerd. Maar dat is altijd nog veel makkelijker dan nieuwe klanten vinden en op korte termijn winstgevend te maken.
Gerard van ’t Hul